وقتی به هوش آمدم دیگر کسی نبود/ حین عقب نشینی تیری به ریه ام اصابت کرد

🔹احمد چلداوی هستم که در عملیات کربلای 4 در جزیره سهیل به اسارت نیروهای بعثی درآمدم.

🔹نزدیک‌های صبح متوجه شدیم نیروی پشتیبانی وجود ندارد و باید به عقب برگردیم. حین عقب نشینی تیری به ریه ام اصابت کرد.

🔹بلافاصله بیهوش شدم وقتی به هوش آمدم دیگر بچه ها بالای سرمان نبودند و به اسارت  درآمدم.

سرباز عراقی گفت: «سیدی هذا حی»/ بند آمدن خون ریه‌ام از معجزات الهی بود

🔹یکباره یکی از عراقی ها بالای سر من آمد و گفت «سیدی هذا حی؛ یعنی این زنده است».

🔹وقتی می‌خواستند من را بلند کنند به خاطر خونریزی شدیدی که از ریه ام داشتم، خاک سنگر به ریه ام چسبیده بود.

🔹بند آمدن خون زخمم از معجزات الهی بود. دم در بیمارستان «زبیر» ما را پیاده کردند.

🔹دم بیمارستان هر مجروح عراقی می آمد زخمش را باز می کردند تا ببیننند دروغ می گوید یا نه.

در اتاق عمل بدون بیهوشی ریه ام را پاره کردند/ پس از مرخصی از بیمارستان وارد تونل مرگ شدیم

🔹زمانی که ما را به عقب بردند، دم در بیمارستان «زبیر» من را پیاده کردند.

🔹هر مجروح عراقی می آمد زخمش را باز می کردند تا ببیننند دروغ می گوید یا نه.

🔹در اتاق عمل بدون بیهوشی ریه ام را پاره کردند، دوماه دربیمارستان بودم تا بهبود یابم.

🔹از بیمارستان که مرخص شدم پس از گذشتن از تونل مرگ من را به اردوگاه منتقل کردند.

تونل مرگ روال قانونی تکریک 11 بود/ نمیدانم چطور زنده ماندیم

🔹در ورودی اردوگاه تونل مرگ بود، هر سربازان بعثی با یک نبشی، کابل یا میلگرد ما را کتک می زد.

🔹هنوز برایم سوال است که چطور زنده ماندیم.

🔹تونل مرگ روال اجباری و قانونی تکریک 11 بود هرکدام ما می مردیم برای آنان مسئولیتی نداشت. تا سالها بعد اسارت هنوز جای کبودی ها روی بدنم بود.

ادامه گفتگو در لینک زیر:

hayat.ir/x3Pjv